Soms raak ik ook best een beetje geprikkeld van al die reclames en aanbevelingen van vooral grote beroemdheden. Ik geef het met wat lichtelijk rood op mijn kaken toe. Want het is uiteraard grote kolder. En weet zelfs de grootste oen ook wel dat de desbetreffende ster/beroemdheid hieraan alleen maar een flinke schnabbel overhoudt en geen gezonder en vitaler lijf. Want het gaat vooral altijd over de meest supersonische drankjes, de meest gezonde pillen en poeders (die op voorhand al nooit gezond zijn) om kilo’s te doen laten wegsmelten als sneeuw voor de zon, en altijd zien die beroemdheden er op hun allerbest uit.
Gelukkig heb ik een nuchtere blik, maar heel soms sijpelt er toch ook bij mij even iets doorheen waardoor ik nieuwsgierig raak. Bijvoorbeeld het de-hemel-in-geprezen en beminde ” Hippe-Hollywood-Drankje” VITA COCO. Je kunt tegenwoordig geen blad meer openslaan, geen RTL Boulevard meer bekijken, zonder daarin een wandelende beroemdheid voorbij te zien komen met zo’n hip pakje of flesje in zijn hand. Het is “THE BOMB” in Hillywood en omstreken, net als destijds de Uggs.
Het wondergoedje levert namelijk amper calorieën (wat het daar al meteen daar tot een klapstuk maakt) en geeft bergen energie, vitaminen en mineralen. Wat is het? Pure kokoswater. Water afkomstig uit de kokosnoot. Meer en minder is het niet. Maar het is dus nu vooral hip. En dus moet je gezien worden met een pakje in je hand.
Toch raakte ik nieuwsgierig naar dit wonderdrankje. Het zou namelijk erg lekker zijn, en het perfecte sportdrankje om voor/tijdens en na het sporten je verloren mineralen weer aan te vullen. Ik ben eens gaan speuren op internet en alleen de naam Vita coco geeft al tig links. Ik kwam erachter dat het al big business is. En de fabrikanten richten nu hun pijlen gevaarlijk naar Europa/de Europese markt.
Ik zocht wat verkooppunten op in mijn omgeving, dat bleek nog niet mee te vallen, maar uiteindelijk kwam ik terecht bij DE TUINEN. Op naar DE TUINEN dus, want ik wilde wel eens zo’n pakje uitproberen. Daar schrok ik nogal van de prijzen. Een pakje van 330 ml voor € 2.05…Kassa! Maar goed, ik wil het proberen. En tja, wat vind ik ervan? Ik ben dol op kokos. Alles wat maar met kokos te maken heeft vind ik zalig: verse kokos, kokosmelk, kokos crème, Optimel kokosdrink, maar dit…mwah. Ik kan het het beste omschrijven als flauw. Niet als iets super-bijzonders. Ik hou het dus maar liever gewoon bij een flesje water en een banaan tijdens het sporten.
Tijdens mijn bezoek aan DE TUINEN (wat een heerlijke winkel blijft dat toch om in rond te snuffelen) stuitte ik ook op een moeder en dochter, die druk met elkaar in discussie leken. Ze stonden pal naast mij bij het schap. Naast de Vita coco stonden alle Modifast producten, en de dochter had een grote bus poeder in haar handen. “Maar Mááham…als je nu ook gelijk meedoet, dan kunnen we samen doen met zo’n grote bus!”, hoorde ik het gesprek stiekem af. “Nee joh, ik moet dat spul niet! Dat werkt toch niet joh! (YO GO MAMMA!)”. “Nou, bij Miranda werkte het prima! Ze was binnen een week 4 kilo afgevallen hoor! En ze vond het ook lekker…kijk, deze repen zijn van chocola, dat vind jij toch ook lekker?”. “Ja, gewone chocola, niet dat samengeperste spul. Ik hoef het niet schat!”. “Maar jij wilt toch ook afvallen? Gisteren zei je nog dat je een vette buik had!”. “Ja, maar dit kost veel geld en ik vind het er niet lekker uitzien!”. “…Mááham! Toe nou!”.
Op dit soort momenten voel ik mij erg sterk geneigd me ermee te gaan bemoeien. Ik weet het: een erg slechte eigenschap, en soms kan ik mij beheersen, nu niet. “…Je kunt het ook gewoon proberen met gezonder eten…”, hoorde ik mezelf alweer zeggen voordat ik het wist. Ik baal dan echt wel een beetje van mezelf! Aard van het beestje vrees ik. “Zie je nou? Nu hoor je het ook van een ander!”, viel de moeder mij meteen bij en ik zag ook hoe dankbaar ze mij aankeek. “Nou, dit helpt hoor!” hield de dochter vol. Ze stopt vastbesloten de grote dure bus in haar mandje. “Ik ga nu gewoon minder snoepen! Ik geloof niet in die spullen met poeder en zo hè? U ook niet?” richt de moeder zich tot mij om versterking te krijgen.
Als dan ook aan het licht komt dat ik een voedingsdeskundige ben, dan zijn mensen helemaal één en al oor. De dochter bond gelukkig in toen ze mijn realistische verhaal aanhoorde over hoe simpel het is om je dagelijkse voeding aan te passen, en dat je met poeders en shakes niets wezenlijks verandert in je eetpatroon en gedrag, en ze trok al snel (tot grote opluchting van haar moeder zo te zien) de dure bus weer uit haar mandje en zette hem terug in het schap. Ze pakte een paar pakjes groene thee en liep naar de kassa. “Bedankt…” fluisterde de moeder mij nog stiekem toe. “Ze heeft namelijk al drie aangebroken bussen thuis staan van dat spul, naast de bergen pillen en repen…”. Ik zucht en loop maar snel de winkel uit.
