Al eerder heb ik het hier gehad over de multi-culti samenleving van tegenwoordig, met in het bijzonder dan ook de culinaire kanten. Zeker in de wat grotere steden vind je wel op iedere hoek van de straat een buitenlandse toko, zoals je in Amerika op iedere kilometer een McDonalds vindt. Ik ben gezegend om in één van de grootste steden van Nederland te wonen en te leven, Rotterdam. Toch wel zo’n beetje de grootste smeltkroes van diverse culturen. Ik blijf het echt heerlijk vinden om in al die buitenlandse winkeltjes te snuffelen en te hopen weer wat nieuws te vinden. En ook al gaan onze oer-Hollandse supermarktketens tegenwoordig volop mee in de buitenlandse culinaire keukens, zo’n echt buitenlands tokootje heeft echt zo zijn sfeertje en charmes. Ik heb er dan ook al veel van binnen gezien in mijn omgeving. Zo was ik laatst nog in een echt Surinaams winkeltje waar een echte onvervalste Surinamer zijn winkel runde. Hij stond daar zijn spullen met hart en ziel te verkopen, hoe leuk is dat als klant?
Als ik maar wat vroeg over bijvoorbeeld een bijzondere kerrie, kreeg ik een heel verhaal. Over waar in Suriname het vandaan kwam en waarin het in hun keukens voornamelijk gebruikt wordt. En gratis en voor niets krijg je ook vaak de lekkerste tips mee voor de meest heerlijke gerechten. Ik zie ze dat niet echt meer zo doen bij de plaatselijke groenteboer of bakker. Daar is het “zeg het maar” en dat is het verder. Zo ondervond ik laatst ook nog bij een groenteboer dat een simpele vraag over broccoli werd afgedaan als iets zeer onbelangrijks en “dat ik dat wel moest weten” en er werden dan ook geen woorden aan vies gemaakt.
Terwijl ik nu, na mijn bezoekje aan de Surinaamse toko alles weet over de zoete aardappel en kousenband. Wat ook zo leuk is aan de multi-culti samenleving zijn diverse buren. Ik heb ze in allerlei smaken: Turkse, Marokkaanse, Surinaamse, Antilliaanse, Portugese, Spaanse en sinds kort zelfs Japanse. Natuurlijk geldt zoals bij alles: je treft het met je buren of je treft het niet, en ik ben erg blij om te melden dat ik absoluut niet mag mopperen. Natuurlijk heb je soms best overlast, maar dat mag geen naam hebben. Beetje geven en nemen, vind ik. Respect hebben voor elkaar en elkaars gewoonten. En er zijn ook erg veel voordelen. Mijn lieve Turkse buurvrouw, een alleenstaande vrouw met een zoon van twaalf jaar. Aardig ingeburgerd. Ze kan koken als de beste!
En vaak komt ze mij wat lekkers brengen. Ze houdt zelfs rekening met mijn vegetarische levensstijl. Heerlijk geurende, nog gloeiend warme Turkse pizza…Ik word spontaan blij als ze mij dit komt brengen. Of tijdens de ramadan en het Suikerfeest overladen mijn Marokkaanse buren mij met de meest heerlijke hapjes. Ik heb zo al heel wat lekkers uit hun keukens mogen proeven.
Andersom probeer ik ook mijn Hollandse steentje bij te dragen en breng ik ook geregeld wat Hollandse kookkunsten (of wat er tenminste voor door moet gaan) naar mijn buurtjes. En weer is er dan die interesse en vraag naar hoe/wat en hoe ik zoiets maak. Mijn Turkse buurvrouw heeft zo de meest lekkere appeltaart gebakken, ze is er dol op, mijn eigen recept! En mijn Portugese buurvrouw verblijdt haar gezin nu ook met mijn stamppot-recepten.
Zo kom je elkaar nog eens tegen in elkaars keukens, maar ook in het algemeen/sociaal. Want naast genieten is eten ook een ideaal smeermiddel om sociale contacten te leggen. Dit weekend is het weer de landelijke burendag. Ik ga hopen dat het overal een leuk en gezellig eet feest gaat worden. En ik? Ik hoop binnenkort op een heerlijke kennismaking met de Japanse keuken met mijn kersverse nieuwe buren!
